Bir yerden başlamak lazım...

   Bir başlasam gerisi gelir diye umuyorum çünkü blog yazmak düşündüğümden zormuş. İşte böyle durumlarda tek düşündüğüm "gaza gelmemeliydin delirium". Hayır yani neyime güveniyorsam.
   Herkese merhaba (muhteşem giriş (!)).
   Her şeyin lafta kolay olduğunu bir kez daha anladığım günlerdeyim. Yazın şunu şunu yaparım, blogta şunları şunları yazarım, vs. Sonuç yaz tatilim kıç devirip yatmak ve tv-telefonla beyin hücrelerimi öldürmekle geçerken bari bir şeyler yazayım dediğim anlar şeklinde geçiyor. Oysa bende ne planlar vardı. Ruhum tembel napiyim? İnsan böyle olunca atom karınca gibi ortalıkta dolaşanlara da imrenmiyor değil. Ya o kadar enerjiyi o kadar zamanı nerden buluyorsunuz anlatsanıza biraz. Tamam aslında çok imkanım yok (Fakirim). Hani gel birlikte yapalım deseniz yapamayacağım ama yani göz hakkı diye de bir şey var. Yazık günah bana. İnstagramı lütfen tatil aktivelerinizle değil de dandik (sözde çok derin çok anlamlı) sözlerle doldurabilir misiniz?
   Zorlama yazı bu kadar oluyor. Aslında istediğim şen şakrak, mizahi yönü ağır basan yazılar yazmaktı. Ama şu anki ruh halim buna müsaade etmiyor. Ne kadar istesem de olmuyor. Öfke patlaması yaşadığım, sinirimi çıkardığım yazılar da yazmak istemiyorum. Arafta kaldım. Tabi neden şimdiyi zorluyorum ki. Sinirimin geçmesini pekala bekleyebilirim.Sıkıntı şu ki sinirimin kaynağıyla birlikte yaşıyorum. Kendisi aslında mükemmel bir hayat sürecekti ama hep başkaları mahvetti hayatını, onun hiç suçu yok, o sadece masum bir kurban. Gerizekalı ya. Yaptığın hataların, yanlış seçimlerinin faturasını da bana kesiyor. Oh ne ala memleket. İnsanlar etkileşim içindedir. Tamam birlikte yaşıyoruz, ortak kararlar almak zorunda olduğumuz zamanlar da oldu. Ama tüm yanlışlarını benim ve ailesinin üstüne yıkamaz. Yok öyle bir dünya. Ona her şey altın tepside sunulmalıydı. İstedikleri için çabalamak diye bir şey yok. Bu anca filmlerde masallarda olur.Biz gerçek dünyada yaşıyoruz. Ve ayaklarının yere basması, gerçekçi olması gerek. Ama bir türlü olgunlaşamıyor, sürekli şımarık küçük bir velet. Neyse sakinim.
   Başlamak bitirmenin yarısı derler, ben başladım (Umarım bitmez). Zaman geçtikçe daha iyi ve istediğim gibi yazmayı umuyorum (Umut etmekten başka bir şey yaptığım da yok). Görüşmek üzere ;)